Józef Suski urodził się 10 grudnia 1890 r. w Spytkowicach. Swoją edukację rozpoczął w czteroklasowej szkole ludowej, kontynuował ją w gimnazjum, a następnie na kursach seminaryjnych. 11 października 1911 roku zdał egzamin dojrzałości w Męskim Seminarium Nauczycielskim w Kętach i już następnego dnia rozpoczął pracę w charakterze nauczyciela tymczasowego w Szkole Ludowej w Pisarzowicach. Rok później został przeniesiony do czteroklasowej szkoły w Buczkowicach, gdzie pracował do lipca 1918 r. W międzyczasie złożył egzamin kwalifikacyjny przed Komisją Egzaminacyjną w Krakowie. Kolejne sześć lat przepracował jako nauczyciel stały w jednoklasowej Szkole Ludowej w Rudzach.
25 października 1924 roku Kuratorium Krakowskiego Okręgu Szkolnego nominowało pana Józefa Suskiego na kierownika 2-klasowej Szkoły Powszechnej we Włosienicy, przemianowanej rok później na szkołę 3-klasową, a następnie na 4-klasową szkołę publiczną II stopnia.
Szkoła i mieszkanie kierownika znajdowały się wówczas w piętrowym, murowanym budynku w dolnej Włosienicy, odkupionym od Żyda Gellera przez Kółko Rolnicze. Józef Suski był nauczycielem przedmiotów ścisłych. Poza pracą w szkole grywał na skrzypcach, parał się pszczelarstwem, posiadał nawet własną pasiekę. Bardzo aktywnie uczestniczył w życiu wsi. Służył miejscowemu społeczeństwu czytając listy i pisma urzędowe oraz pomagał prowadzić korespondencję. Propagował wśród mieszkańców Kasę Pożyczkową Raiffeisena później zwaną Kasą Stefczyka oraz aktywnie działał w Kółku Rolniczym. 7 sierpnia 1930 roku zawarł związek małżeński. Żona Jadwiga również była nauczycielką. Uczyła klasy młodsze oraz nauczała języka polskiego.
W 1937 roku z inicjatywy ówczesnego kierownika szkoły pana Józefa Suskiego, sołtysa wsi pana Jana Bernasia i miejscowego proboszcza ks. Józefa Grudzińskiego powstał komitet budowy nowej 7-klasowej szkoły. Komitet nie otrzymał żadnych dotacji państwowych na budowę szkoły, dysponował tylko środkami gromadzonymi z ofiarności mieszkańców i lokalnych organizacji.
Do wybuchu wojny w 1939 roku zdołano sporządzić plan budowy budynku piętrowego o 6 salach oraz wybudować w stanie surowym i przykryć papą. Po wkroczeniu okupantów do Polski zamarła działalność wszystkich organizacji, wprowadzono nowy, policyjny porządek. Nastąpiły liczne aresztowania, których ofiarą padł również Józef Suski. Został on przez Niemców zabrany ze szkoły 24 kwietnia 1940 roku i wywieziony do obozu koncentracyjnego w Dachau.
Po aresztowaniu męża, żona Jadwiga wraz córkami Zosią i Marysią, wyjechała do rodziny w Spytkowicach. Starą szkołę zamknięto, urządzając w niej pomieszczenia magazynowe dla firm pracujących przy budowie dworca kolejowego. W nowym, nie wykończonym jeszcze budynku szkolnym Niemcy zorganizowali magazyn broni i amunicji oraz środków do wytwarzania mgły, którą zasłaniali pobliskie zakłady chemiczne podczas nalotów. Zgromadzone materiały budowlane wykorzystali do budowy innych obiektów.
Z Dachau Józef Suski został przewieziony do obozu koncentracyjnego w Mauthausen-Gusen na terenie Austrii. Według zeznań świadków obóz ten należał do najcięższych w III Rzeszy. Więziono tam około 200 tysięcy osób, w tym około 50 tysięcy Polaków. Większość z nich zginęła i tam też 1941 roku zakończył swoje życie Józef Suski.
Wkrótce po wyzwoleniu ojczyzny 1945 roku ponownie zajęto się budową nowej szkoły. Komitet przeorganizowano i uzupełniono o nowych członków, a jego przewodniczącym został Jan Grubka. Prace przebiegały jednak bardzo wolno ze względu na brak funduszy, a przede wszystkim brak materiałów budowlanych. Dopiero w roku 1950, kiedy uzyskano dotację państwową, prace ruszyły naprzód. W tym czasie stanowisko kierownika szkoły objął doświadczony nauczyciel Józef Mamica.
Uczniowie rozpoczęli naukę w styczniu 1950 r., natomiast budynek został oddany do użytku 1 czerwca 1952 roku. We wrześniu rozpoczęło w nim naukę stu siedemdziesięciu siedmiu uczniów.